comfortably numb

Taki smutny jesteś Krakowie, taki smutny gdy przyszedł listopad i w mieszkaniu skończył się cukier do słodzenia herbaty.

Zamyślony w tysiącach swoich głów. Oddalony i zamknięty w sobie.

Spotykam Cię czasem rano, gdy idę po chleb do sklepu. Jesteś jednocześnie senny i gotowy do walki. Masz wyzywające spojrzenie ale pięści bezradnie opuszczone.

Czasem, gdy wyrwiesz się z otępienia krzykniesz:

"Uwaga, jedzie tramwaj!"

Co dalej, już wiem...

Gdy jedzie, ziemia się trzęsie.

Trzęsie się cały nasz świat.

Taki jesteś nieobecny a ja aż pękam od opowieści przygód, które mi się w Tobie przytrafiły. Opowiadałabym godzinami, szczebiotała i śmiała się. Radość, radość, radość. Nie mogę przestać a Ty masz znudzoną minę i chyba nawet mnie nie słuchasz.

Krakowie, Krakowie, nie daj się szarej jesieni!
 Rozchmurz się nieco! :)

***

Mirek dorzucił kilka moich zdjęć do swojego nowego, Dżindżerowego wpisu. Zachęcam do przeglądania tu a Mirkowi dziękuję za zabranie mnie ze sobą na spotkanie z Dżindżerami i nieocenioną pomoc przy moim niezdarnym robieniu backstage'owych zdjęć.   :)