violin

Puścił mi ostatnio płytę winylową i założył słuchawki na głowę. Powiedział - posłuchaj, posłuchaj jak to brzmi. Siadłam i słuchałam. Słuchałam z zaciekawieniem. Po chwili słuchałam z uśmiechem. Słuchałam kiwając się i przymykając oczy. On się śmiał, a ja słuchałam, słuchałam, słuchałam.... i do teraz przestać słuchać nie mogę. Od tego czasu wyjątkowo dobrze mi z muzyką. Szczególnie wieczorami, w nocy, gdy już ciemno i światło nie wpada prosto w oczy. Ze słuchawkami na uszach lub rozbudzając głośniki. Nie zawsze chce się słuchać czegokolwiek, nie zawsze się da. Czasem każdy najmniejszy dźwięk wbija się raniąc głowę i wpędzając w depresję. Depresję, bo okropnie jest nie mieć nastroju na muzykę. Od jakiegoś czasu, codziennie wyczekuję momentu spokoju by móc usiąść i słuchać. Siedzieć i pozwolić się muzyce wypełniać, przepełniać, przelewać i odpływać. Czasem samotnie, czasem we dwójkę. Zalinkowałabym tu jakąś piosenkę, ale nie potrafię wybrać. Bo tak mi się ich wszystkich dobrze słucha, tak mi się sympatycznie słucha...

W tym szczęściu i muzycznym rozmarzeniu któregoś popołudnia dostałam wiadomość o treści " mam skrzypce! kiedy umówimy się na zdjęcia?"

I tak to wyszło, tak to jakoś wyszło, że Laurowe spotkanie z moim rozmuzycznionym humorem możecie teraz oglądać na poniższych zdjęciach... :)

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

 9.

Modelowała: Laura Studniarz

Szczególne podziękowania należą się Mirkowi za wywołanie u mnie tak cudnie muzycznego nastroju oraz Adzie za pożyczenie nam skrzypiec! :)




PS: Kochani, podpisujcie się przy komentarzach! Wystarczy kliknąć " Komentarz jako", wybrać z listy "Nazwa/URL" i można się ślicznie podpisać! Nie bądźcie smutnymi Anonimowymi! :)